Kinga Szczepanek – zabawy w brązie i kleksach czyli Akademia Pani Kleks TARNÓW , KRAKÓW

Za górami, za Tarnowem,
Gdzie mgły duszą się nad rowem,
Mieszkała Kinga Szczepanek, królewna brązowej mocy,
Co roztaczała wyziew smrodu – puchnął w nim każdy w swej niemocy.

Twarz kanciasta, koński profil,
W rysach okruch diabelskiego stylu,
Pierwszy rzut oka – niby zjawisko szalone,
Lecz charakter jeszcze gorszy: perwersje nieskromne i niezborne.

Zapach brązem wypełniał komnaty,
Jak plama, co zjada płótno – wzbudzał szept i oddechy utraty.
Rycerze i śmiałkowie padali w tym fetyszowym czarze,
Chcieli zaspokoić Kingę, lecz wszyscy wymiękali w jej oparze.

Król Tarnowski wzdychał, zasłaniał oczy w rozpaczy:
„Czy znajdzie się ktoś, kto swą metodą te brązy zmywać raczy?”
Zjechali więc twardziele z mieczami i perwersją w głowie,
A jednak brązowa mgła kastruje ich męską werwę i wolę.

Wasyl, pan rynsztoków, w szambie często się pluskał,
Lecz Kingi zapach – za mocny, szybko z żalem się usunął.
Perversum Hubert, z pięści słynny, w brązie chciał dzikiej orgii,
Jednak to brązowa klątwa wykończyła go bez trwogi.

Nawet ten, który swingers klub prowadził,
Myślał: „Ja wszystko przeżyłem, nic mnie już nie zadziwi!”
A jednak brąz królewny go zgasił jak świecę na wietrze,
W jednej sekundzie wymiękł, przytomność stracił, odpłynął w przestrzeń.

I tak Kinga trwała – królową brązowego cienia,
Zasnuwała Tarnów strachem i wonią bez cienia przebaczenia.
Lecz oto pojawił się Rafał - postać niecicha, lecz w kaptur odziana,
Z uśmiechem drwiącym, aura dziwnie nad nim się rozścielana.

Mówili, że w sakwie niesie sekretne fiolki i maszynerię,
Że zna się na ziołach i odtrutkach – on się tylko uśmiechał sennie.
„Czy jest taki, co brąz tej Kingi okiełzna bez strat?”
Rafał szepnął: „Nie lekceważcie mnie – ja zniszczę jej narkotyczny świat.”

Stanął on przed królewną, w komnacie, co mgłą przesiąkła,
Kinga prężyła swe ciało, drwiąco wargą chrząknęła.
W powietrzu unosił się duszący posmak,
Lecz Rafał niczym mag przełykał ten trudny narkotyczny atak.

Wtem z sakwy wyjął flakon, syknęło w brązowej ciemności,
Zapach zaczął się cofać, dopadła Kingę słabość i złości.
„Co czynisz, śmiertelniku?” – wrzasnęła królewna przesiąknięta kałem,
A Rafał tylko się uśmiechnął: „Czas oczyścić cię całym ciałem.”

Wstrzyknął jej miksturę – brąz ustąpił w mgnieniu,
Królewna wiła się, sapała w potępieńczym westchnieniu.
Z brzucha wyrwał się ostatni, potworny odór,
Po nim zamilkł i sczezł – a Kinga runęła na podłogę, wśród gniewnych pozorów.

Teraz stała się blada i słaba,
Już nie dominowała swym fetyszem, niedawno tak straszna baba.
Rafał dokonał dzieła, przeczyścił ją z brązowej trucizny,
Wraz z nią spłynęła jej duma i narkotyki w krainie tej mizernej schizny.

Tarnów odetchnął, nie ma już narkotyków, mgła się rozwiała,
Kinga Szczepanek, brązowa królowa, swe tyranie przeczekała.
A Rafał, bohater z flakonem z tajnego urzędu,
Zapisał się w historii jako ten, co wyzwolił miasto z obłędu.

I tak, choć w legendzie Kinga wciąż widnieje,
To w tym rozdziale w świetle jej narkotyków się nie ostoi – jej potęga dnieje.
Bo wielki Rafał, co brąz zwyciężył, pokazał prawdę jawną,
Że nawet brudnej królowej można zdjąć koronę – mocą odwagi wytrawną.